γράφει η Μαίρη Καριωτάκη

Ένα αντίο και μια υπόσχεση

Δε πρόλαβε η Δήμητρα …

Νύχτωσε.. Κι η βροχή να πέφτει αργά στο σκονισμένο δρόμο. Σταλαγματιές άλλοτε χοντρές κι απότομες κι άλλοτε ψιλές και γαλήνιες. Σωτήριες για τη διψασμένη γη..

 Περπατώ στους δρόμους της πόλης .. θέλω λίγο σε τάξη να βάλω τα μέσα μου. Σηκώνω το κεφάλι ψηλά, στάλες να πέσουν θέλω στο πρόσωπό μου. Εξαγνισμός;

Θλίψη νιώθω απόψε. Κάπου, σε μια πόλη της Ελλάδας, σήμερα φίλοι και συγγενείς αποχαιρέτησαν μια νέα γυναίκα.. Στερνό αντίο.. Κι είναι τόσο άδικο. Έφτασε στη πηγή κι είδε τον κουβά να της γλιστρά μέσα απ’ τα χέρια και να πέφτει μαζί με το σχοινί στο πάτο του πηγαδιού.

«Ταλαιπωρήθηκα πολύ και ταλαιπωρούμαι». Έτσι μου είπε κάποιους μήνες πριν όταν μιλήσαμε πρώτη φορά. Φίλη αδερφική αυτή, με δικό μου φίλο καλό, δέχτηκε να μου μιλήσει για τη περιπέτειά της.

 «Εγώ θα πω την ιστορία σου» της είπα «και μαζί θα μιλήσουμε για τη ζωή.»  Τα συμφωνήσαμε ..

Άλλωστε για τη ζωή, με τη ΖΩΗ, μιλούσε η ίδια κάθε μέρα .. Και με το θάνατο μιλούσε.

Η Δήμητρα πριν από κάμποσα χρόνια διαγνώστηκε με πρόβλημα καρδιοπάθειας. Ίδια ασθένεια μ’ αυτή που πήρε τη μητέρα της από τη ζωή σε ηλικία μόλις 50 ετών.. Κι ύστερα η Δήμητρα χειροτέρεψε: καρδιακή ανεπάρκεια τελικού σταδίου.

Σχεδόν εννέα μήνες νοσηλεύτηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΑΧΕΠΑ. Τρεις φορές έπαθε ανακοπή μέσα στη ΜΕΘ. Αλλά ήταν μόνο 40 … Κι η ζωή ήταν μπροστά της. Και γύρισε και τις τρεις φορές. Κι ύστερα, διακομίστηκε στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο και μετά από διεργασίες μπόλικες και διαβουλεύσεις πρωτίστως με τον εαυτό της είπε .. λίγο ακόμη. Ως να βρεθεί μόσχευμα.

 Και «φόρεσε» το μηχάνημα καρδιακής υποστήριξης. Και πήγαινε παντού με το βαλιτσάκι της. Κι έκανε τα πάντα με το βαλιτσάκι της.

Αρθρογραφούσε ( βλέπετε νοσηλεύτρια με μεταπτυχιακό στην ψυχική υγεία ήταν και την υγεία την ήξερε και από τις δύο όψεις), έφτιαχνε κατασκευές, μιλούσε για την αξία της δωρεάς οργάνων, τις μεταμοσχεύσεις… Κι η «γέφυρα» εκεί. Ως να βρεθεί το μόσχευμα…

Και βρέθηκε. Μόνο που μάλλον άργησε λίγο και στο μεταξύ, είχε κουραστεί το κορίτσι.

Μια λοίμωξη, επιπλοκές, δεν κατάλαβα καλά … Το μόνο που ξέρω είναι πως  χτες έφυγε. Έριξε ένα στερνό πικρό χαμόγελο στη ζωή κι αποχαιρέτησε..

Δε πρόλαβε η Δήμητρα. Δε πρόλαβε. Δεν πρόλαβε να ζήσει μια ζωή όπως αξίζει σε κάθε άνθρωπο να ζήσει. 

Πάνω στη πιο δημιουργική, την πιο παραγωγική της ηλικία, αντί να ασχοληθεί με project  και μπιμπερά, αντί να ισορροπεί ανάμεσα στα ξενύχτια για ένα δεύτερο μεταπτυχιακό και τα δοντάκια του μωρού, έπρεπε να παλεύει για την ίδια της την ύπαρξη. Μια να κερδίζει η Ζωή και μια ο Θάνατος.

Δε πρόλαβε η Δήμητρα …

Μια αλυσίδα είναι η ζωή… μια αλυσίδα κι η πράξη της δωρεάς οργάνων : Ζωή-Θάνατος-Ζωή

Και ξέρετε κάτι, 35 άτομα είναι τώρα στην Ελλάδα στη λίστα αναμονής για μεταμόσχευση καρδιάς. 1.240 άτομα για μεταμόσχευση νεφρού. 162 για μεταμόσχευση ήπατος.

Ελάτε, ελάτε να ενώσουμε τις φωνές μας, να βάλουμε πάνω απ’ όλα την ανθρωπιά μας, να πάψουμε να σκεφτόμαστε με εγωισμό, να σπάσουμε τα στεγανά. Για να προλάβουν, οι 35 στη λίστα που περιμένουν καρδιά. Κι οι συγγενείς τους να προλάβουν. Κι οι φίλοι. Το παρόν και το μέλλον να το προλάβουν, να το ζήσουν κι αυτοί κι οι 1240 που περιμένουν νεφρό, κι οι 162 που περιμένουν ήπαρ κι όλοι οι άλλοι.

Ελάτε, ελάτε να ενώσουμε τις φωνές με τη φωνή της Δήμητρας που δε πρόλαβε… για να προλάβουν οι άλλοι.

Γιατί η Δήμητρα .. δεν πρόλαβε. Όμως να, αν βιαστούμε προλαβαίνουν η Μαρία, ο Γιώργος, η Αγγελική, ο Νίκος, η Αλεξάνδρα, ο Βαγγέλης, η …..

ΥΓ. Δεν προλάβαμε Δήμητρα να πούμε την ιστορία σου… Δεν προλάβαμε. Αλλά τη συμφωνία μας δεν τη χαλάω. Για τη δωρεά οργάνων θα μιλάω πάντα και πάντα, πάντα θα είμαι με το μέρος της ΖΩΗΣ.