Μετέωρα 

τα γλυπτά του Θεού

   Η ώρα αναχώρησης από την Αθήνα είχε οριστεί 9:30 το πρωί. Πήραμε ένα ζεστό καπουτσίνο από ένα μικρό καφέ στη Λιοσίων και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας με όμορφες μουσικές στο ραδιόφωνο.

   Φτάσαμε στην Καλαμπάκα Μ. Παρασκευή μεσημεράκι μετά από 4 ώρες οδήγησης.Το Μ. Σάββατο, μετά από την παράσταση που κάναμε για μια ομάδα υπέροχων μικρών παιδιών, ανηφορίσαμε  προς το Μεγάλο Μετέωρο για να κάνουμε Ανάσταση.

   Μετά από 200 περίπου σκαλοπάτια η θέα μας αποζημίωσε και με το παραπάνω. Μέσα στο μοναστήρι επικρατούσε απόλυτη ησυχία.Μετά από μερικά λεπτά την ησυχία αυτή έσπασε ο ήχος από τον ξύλινο κόπανο που μας καλούσε για να ξεκινήσει  λειτουργία.

   Για μια στιγμή νόμιζα πως ήμουν κάπου στην ανατολή και κάποιοι ντόπιοι μουσικοί μας υποδέχονταν εγκάρδια στην πατριδα τους παίζοντας για μας την δική τους μουσική με παραδοσιακά κρουστά.

   Μπαίνοντας στο ναό αντίκρισα ένα σκοτεινό τοπίο γεμάτο μυρωδιές από λιβάνι με άρωμα γαρδένιας. Όλα έμοιαζαν σαν να περίμενα να δω τους ηθοποιούς να ξεκινούν την παράστασή τους και ταυτόχρονα ένοιωσα εκείνο το άγχος που με πιάνει κάθε φορά πριν βγω στη σκηνή! Οι ψαλμωδίες αρχίζουν και με περίσσια θεατρικότητα δυο μοναχοί ξεκινούν να ανάβουν ένα ένα τα καντήλια του ναού.

   Μια μουσική κατανυκτική πανδαισία απλώνεται γύρω μου και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω την συχνότητα του ήχου που ταλανίζει τα αυτιά και τις αισθήσεις μου! Θαρρώ πως είχα πολύ καιρό να νοιώσω τέτοια συναισθήματα!

   Όταν με το φως του ήλιου πια, την επόμενη μέρα περπάτησα στα Μετέωρα, έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου και στους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα εκεί πως θα ξανάρθω σύντομα.

                                                                                                             της Μαρίας Κοπανάκη